Dün Eylül,Bugün Leyla,Yarın Sen,Sonra Ben!

Türkiye İstatistik Kurumu’nun (TÜİK) Adli İstatistik verilerine göre 2008-2016 yılları arasında resmi olarak kayıp müracaatı yapılan çocuk sayısı 104 bin 531’e ulaştı. Çeşitli nedenlerden ötürü ailelerinden kaçarak sokaklara düşen çocuk sayısı ise 26 bin 168 olarak kayıtlara geçti.

Çocuklara karşı işlenen suçlar ne boyutta olursa olsun elbette en ağır şekilde cezalandırılmalıdır.Peş peşe aldığımız acı haberler üzerine gündeme yeniden gelen idam ve kimyasal hadım yöntemlerinin bu işi kökten çözeceğini düşünüyor olmamız eksik kalıyor. Öyle ki bu zihniyet meselesi,cezalar elbette caydırıcı düzeyde olmalıdır ancak çocuklarımızın,ebeveynlerin ve toplumun bilinçlendirilmesi ve zihinlerin değiştirilmesi gerekmektedir. Çabalarımızı bunlar üzerine yoğunlaştırmalı ve kökten çözümü toplumun bilinçlendirilmesi üzerine yoğunlaştırmalıyız.

Geçmiş yıllarda yaşanılan istismar ve çocuğa şiddet konularında yapılan açıklamaları da şöyle bir özet geçerek hatırlatmak isterim.
* Çocuk istismarı araştırılsın denildi,önerge verildi,kabul görmedi!
* Ailesinin istismarına uğrayan çocuk gelin vakalarında çocuğun rızası vardı,denildi,yaptırım uygulanmadı!
*Ders çalışmak için vakıfa giden 45 erkek öğrenci istismara uğradı ve denildi ki böyle bir şeyin bir kez olması kuruma karalamaya yetmez!
* Mahkemeler tecavüzcülere iyi hal indirimi tanıdı!
*Gece sokakta genç kızın ne işi var denildi,suç suçsuza yüklendi!
*Etek boyu şu kadar olursa insanlar tahrik olur dendi ve suç yine suçsuza yüklendi!
Zihniyet derken işte tam da bundan bahsediyorum,bu zihniyetin değişmediği yerde hiçbir ceza caydırıcı olamaz.Lütfen,lütfen bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın diyerek sıranın kendimize gelmesini beklemeyelim.

Bu hafta ki yazıma Şükrü Erbaş’ın şu dizeleriyle son veriyorum
“Yaşama nişanımız çocuklar;
Hangi evde doğarlarsa doğsunlar
Bizim evimizde ölüyorlar…”

Haftaya görüşünceye dek, hoşçakalın...