ŞENEL AMCAM…

ŞENEL AMCAM…

Bugün özel bir gündü benim için. Her gün özeldir ya aslında ama bugün başkaydı yine de... 17 Ocak 2017 bir daha asla aynı tarih hiç olmayacak, tekrarlanmayacak... Hayatın, an'ların hiç ama hiç tekrarı yok çünkü..

İşe gitmek için evden çıktım.Yağmurlu bir sabahtı. Işıklara bakmak için kafamı kaldırdığımda rengarenk gökkuşağı beni heyecanlandırdı.Ona daha yakın olmak için arabamı sahile doğru sürdüm. İşe bir yarım saat geç gidebilirdim. Ancak yağmur durmuş ve gökkuşağı kaybolmak üzereydi kıyıya vardığımda. Ama deniz muhteşem turkuazlarla kuzey ışıklarını andırıyordu. Büyülenmiştim... Martılar bir kıyıda bir turkuaz sular üzerinde şov yapıyorlardı. Yakındaki şimitçiden üç tane simit aldım biri kendime diğerleri martılara. Birlikte kahvaltımızı yaptık. Çok derin bir rüyadan uyanmış gibiydim nedense bu sabah. Hayat çok güzeldi...

Aracıma binip eczaneme giderken yolda düşündüm;  bugün de dünyadaydım. Yeryüzünün bu güzelliklerine tanık olmanın derin bir duygusu vardı içimde. Sanki biraz da hüzün nedense... Biraz da tuhaftım. Gerçi her zaman biraz tuhaftım ya ben!

Annemi arayıp gülümseyen sesini duymak istedim. Ancak annemin sesi gülümsemiyordu bu sabah. Endişeli, üzgün, acılıydı... Söylemek istemedi, kapatmak istedi hemen telefonu ama ben anladım... Çok sevgili, kıymetli, canımız, yıllardır karşı komşumuz, Ziraat Donatım Kurumu Müdürü Şenel Amcamız vedalaşmıştı bu sabah hayatla...

Bütün vücut kimyam değişmişti. Baştan ayağa her hücremde hissetmiştim bu değişimi. Anneme; " Tamam anneciğim öpüyorum, ararım sonra müsait olunca" deyip telefonu kapattım. Arabada öylece kalakaldım. Boşluğa doğru baktım baktım... Ya da boşluk bana baktı baktı... Gözyaşlarım az önce kıyıda üşüyen yanağımdan süzülürken, içimdeki sessizlik aynı sessizlikle Şenel Amcama teşekkürler ediyordu bana sunduğu sevgiler için... Güven için...

Melek Abla ve Şenel Amca evimize, hayatımıza, kalbimize en yakın insanlardı. İki ev arasındaki mesafe 4 adımdı minik adımlarla. Terliksiz atlayacaksanız 2 adım... Her iki evin anahtarı hem annemde hem Melek Abla'da vardı. Yani iki evim vardı benim memleketimde. Ve iki ailem... Oradan her ayrılışımda ruhumun parçalara ayrılışını hisseden canım Şenel Amcam... " Biz varız, hiç düşünmeyin buraları; gidin hayatınızı yaşayın" diyen baba yarım Şenel Amcam...

Onların varlıkları hayatımın en güzel armağanlarındandı. Komşuluk, dostluk, karşılıksız, verme üzerine dayalı insan sevgisi, baba yarısı ve güven... Ahh Şenel Amcam benim... Ben sizi birbirinize emanet ederdim o çok sevdiğim çocukluk şehrimden her ayrılışımda. Nerelere gittin ki? Neden gittin ki? Şairin dediği gibi her ölüm erkendi işte!

Bu yağmurlu kış gecesinde gökten yağan yağmurlar gibi yağsın kalbine kalbime koyduğun sevgi ve güven duyguları... Işık olsun hayatımı aydınlatan baba yarısı/amca olmanın bütün halleri. Masmavi gözlerin, zarif hallerin, efendiliğin, başını yerden kaldırmadan yolda yürüyüşlerin aklımda, o yumuşak sesin kulaklarımda...Hiç unutmayacağım!

Bu gece söyleyemediklerim daha büyük söyleyebildiklerimden. Ellerim titriyor, içim titriyor yazarken. Belki edebimizden, belki küçük bir kasabada büyümüş olmamızdan hiç sevdiğimizi söyleyemeyiz biz birbirimize. Umarım hissettirebilmişimdir sevgimi sana Şenel Amca'cığım...

Ömürlerimiz bitse de sözcükler dolanır durur yeryüzünde. Onların sevgi sözcükleri olmasıdır benim dileğim. Ve hayatın kısalığını hatırlatması bizlere...

Uğurlar olsun Şenel Amca'cığım.......

Güle güle git ! Işıklarla uyu. Cennet olsun mekanın…