Mübadele torunlarıyız ya..sanki hiç vatansız gibi yaşadık ama hep vatanı birilerinden bile fazla sevdik..öyle ya mahallede,sokakta hepimize şu söylemleri unutmadık ki( pis macir,bokl macir)
gibi söylemler hâlâ kulaklarımızda..inanın..
...Dedem ise hep bir yerlere ağlıyordu için için..
Bence biliyordu ki..Yetiştiği yerde de..kendi geç misini aradı sessizce..Çünkü her gittiği yerleri Vatan belletmisler di..belli ki. Onlar dedelerimiz
Ki..sizce bu topraklara nasıl..? nereden..? Niçin ?
Niye..? Neden..? Gelmişler di...Ağlayan göz yaş ları ile..Dedelerimiz..Aslında hepimiz şu Coğraf yada..Muhacir torunlarıyız da yoksa birbirimizi mi.Kandırıyoruz.? diye düşündüm her zaman..
Benim dedemin gözyaşları onu son zamanların da aka aka şu yalan Dünya' bakmaz kör etti..
Hiç unutmam o günleri..O zamanlar dedeme
( Çaka Salih) derler di..Gökyüzüne bakar,çakmak
Çakar ve bağzı yaraları iyileştirdiğini de anım sı
yorum..Bu durum ise heryer de geçerli bir islâm geleneğini olduğunu çok sonraları öğrendim de sem asla yalan söylememiş olurum..
İşte o dedem başkalarının yaralarını iyileştiren..
Dedem..kendi gözyaşlarından akan ve ta körlü ge kadar giden yaralarına asla derman olamadı..
Diye düşündüm,her zaman hâlâ da düşünüyor um..neden..Diye..Bugün kısaca yaşamdan ger çekle..Dedemin Gözyaşlarından..yasadiklarimla yaşamdan bir alıntı yaptım..yarınlara diye.